به گزارش مشرق به نقل از فارس، دکتر پل لارودی که متولد ایران است، در مقاله‌ای نوشت: امروز، جهان فرصت دارد تا پروژه پاکسازی قومی در بیت‌المقدس را متوقف کند؛ پروژه‌ای که از سال 1967 در دست اقدام است. ظاهرا این موضوع که بیت‌المقدس مورد احترام 4 میلیارد مسیحی، مسلمان و یهودی است، اهمیتی ندارد. در واقع، غرب و به ویژه آمریکا در این جنایت شریک جرم هستند.
این پروژه، "یهودی‌سازی" نامیده می شود که ظاهرا بدنامی واژه هایی نظیر " آپارتاید"، "پاکسازی قومی"، "تبعیض نژادی" و سایر عبارت هایی که برای توصیف نابودی یک فرد به نفع دیگری به کار می رود، را ندارد. اما نباید چنین باشد. سیاست های نژادپرستی با هر نامی نفرت انگیز هستند.
متاسفانه، قانون از نژادپرستی علیه فلسطینی‌ها حمایت می‌کند و حتی امروز در بیت‌المقدس نژادپرستی تشویق می‌شود. اغلب مناطق مسکونی شهر برای آنها ممنوع است و همین طور اجازه ساخت و خدمات عمومی کافی به زمین‌های باقی مانده فلسطینی‌ها داده نمی‌شود. بیشتر خانه‌های موجود حکم تخریب دارند.
اسرائیل تعریف خود از "یهودی سازی" را پنهان نمی سازد. هدف معین اسرائیل، کاهش درصد فلسطینی ها در بیت‌المقدس از 37 درصد به 30 درصد و ترجیحا کمتر از آن است. کاهش جمعیت؟ پاکسازی قومی؟ تفاوت این دو واژه حتی معنایی نیست و راهی وجود ندارد تا این کار را انجام داد و در عین حال، شان بشری را حفظ کرد. بنابراین، زمانی که "حفاری های باستان شناسی" به بنیان و شالوده خانه های فلسطینیان در بخش "سیلوان" شهر آسیب می رساند، روشن است که به جای اجازه ساخت به منظور تحکیم خانه ها، حکم تخریب صادر می شود. در نتیجه، تا زمانی که از حضور فلسطینی ها کاسته می‌شود، نیازی به اندیشیدن درباره این موضوع نیست که ساکنین این خانه‌ها به کجا خواهند رفت.
به علاوه، اسرائیل ساکنین فلسطینی را صرفا "مقیم" محسوب می کند نه "شهروند"؛ چه خانواده های فلسطینی صد یا هزار سال در این شهر زندگی کرده باشند یا نه، در حالی که مهاجران یهودی اگر تنها دیروز هم به این شهر آمده باشند، از آنها استقبال می شود. اسرائیل هر ساله هزاران نفر از این "مقیمان" ناخواسته را با منع از کار و تحصیل اخراج می کند و سپس اعلام می کند که به دلیل کار و تحصیل این افراد در خارج از این ناحیه، آنها دیگر حق زندگی در بیت‌المقدس را ندارند.
اسرائیل همچنین با مصادره زمین ها، از اسکان یهودیان در سرزمین فلسطینی ها به طور غیرقانونی حمایت می کند، در حالی که همان را از فلسطینی ها منع می کند. بعد از این اقدامات، دیواری ساخته شد که جامعه فلسطینیان را از سایر شهر جدا کرد و رفتن به سرکار، مدرسه و دیدار با اعضای خانواده را که تنها چند قدم آن طرف تر هستند، برای آنها دشوار یا غیرممکن ساخت.
در آخر، نیر باراکات، شهردار شهر، 26 دسامبر 2011 اعلام کرد که با فسخ حق "سکونت" فلسطینی ها در قدس آنهم با یک حرکت قلم، 70 هزار فلسطینی را از حقوق شهروندی محروم کرده است. چنین اقدامی خلاقیت تکنیک های پاکسازی قومی اسرائیل به شمار می آیند.
با این حال، در این شرایط جهان تصمیم گرفته این موضوع را نادیده نگیرد. صدها سازمان در بسیاری از کشورها تصمیم گرفته اند در راهپیمایی عظیم جهانی به بیت‌المقدس در 30 مارس 2012 شرکت کنند. فلسطینی ها و حامیان آنها که نماینده گروه های خود در سرتاسر فلسطین هستند و همین طور کشورهای مجاور، با حضور سازمان های یکپارچه از سراسر جهان، این راهپیمایی را سازماندهی کرده اند. این راهپیمایی یاد "روز سرزمین فلسطین" را گرامی می دارد؛ روزی که در آن نیروهای اسرائیلی، 6 فلسطینی را کشتند، بیش از یک صد نفر را زخمی و صدها تن دیگر را در سال 1976 دستگیر کردند، آنهم در حالی که فلسطینی ها به طور مسالمت آمیز به مصادره صدها مترمربع از سرزمین های فلسطین از شهروندان فلسطینی اعتراض می کردند.
هدف، راهپیمایی از نقاط مختلف و ملحق شدن به یکدیگر در بیت‌المقدس است، چه آنها به این مقصد برسند یا تا حد ممکن به آن نزدیک شوند. هر چند مقاومت غیرخشونت آمیز تاریخ طولانی در فلسطین دارد، اما این نخستین بار پس از اعتصاب کلی فلسطینی ها در سال 1936 است که کل جامعه فلسطینی برای اقدامی عظیم و در عین حال مسالمت آمیز آماده می‌شود.
آیا این راهپیمایی هم طراز با تجمع مصری‌ها در میدان التحریر است؟ یا هم ارز با راهپیمایی مدنی در واشنگتن؟ تاریخ قضاوت خواهد کرد، اما عنصر اصلی آن، حمایت و حضور گروه‌های یکپارچه از سراسر جهان است. از این رو، پیوند و همکاری منطقه‌ای در اروپا، آسیا، آمریکای شمالی، آفریقا و سایر مناطق شکل گرفته است. این پیوند و همکاری به ایجاد و تشکیل هیات‌هایی کمک می کند که شانه به شانه راهپیمایان در فلسطین و کشورهای همسایه در این راهپیمایی حضور می یابند و نیز راهپیمایی در شهرهای بزرگ کشور خود را تسهیل می کنند. بسیاری از آنها وبسایت‌های منطقه‌ای و رسانه اجتماعی ایجاد کرده اند تا این فعالیت‌ها را هماهنگ کنند.
رویای جنبش مقاومت مسالمت‌آمیز فلسطینی ها به مثابه دریایی وسوسه انگیز از انسانیت است که به رغم همه اقدامات برای توقف آن، برای حق و حقوق خود تلاش می کند. سازماندهندگان این راهپیمایی و حاضران در آن، هیچ یک انتظار ندارند که همه شرکت کنندگان، در اولین سعی و تلاش، به بیت‌المقدس برسند. به علاوه، حقوق فلسطینی ها یک روز پس از این راهپیمایی به یک باره به رسمیت شناخته نخواهد شد. با این حال امیدواریم این راهپیمایی موجب تغییری بزرگ به سوی درخواست مردمی برای احیا حقوق بشر برای همه فلسطینی‌ها شود و به پروژه پاکسازی قومی "یهودی سازی" در فلسطین پایان دهد؛ پروژه ای که بیش از یک قرن تاریخ بشری را لکه دار کرده است.
